Wyniki wyszukiwania

Fiberoskopia — co to jest?

To jedna z najlepszych metod wykorzystywanych obecnie przez lekarzy otorynolaryngologów. Badanie, które wykonuje się zarówno u dorosłych, jak i u dzieci, umożliwia dokładny ogląd górnych dróg oddechowych, również w miejscach, do których trudno dotrzeć przy pomocy innych narzędzi.

W badaniu wykorzystuje się fiberoskop, czyli rodzaj endoskopu, jednak o mniejszej średnicy i bardziej elastycznej strukturze. Fiberoskop zakończony jest kamerą. Jeśli w górnych drogach oddechowych występują zmiany, lekarz potrafi dokładnie je określić. Przy pomocy fiberoskopu bardzo szczegółowo można przyjrzeć się jamie nosa, ujściom zatok przynosowych, ocenić nosową część gardła wraz z migdałkiem gardłowym. Fiberoskop pozwala na pobranie wycinka tkanek do kolejnych badań.

Zalety fiberoskopii

• możliwość precyzyjnego dotarcia do wszystkich struktur górnych dróg oddechowych
• bezbolesny przebieg badania
• brak skomplikowanych przygotowań
• krótki czas badania
• znikome ryzyko wystąpienia powikłań

Wskazania do przeprowadzenia fiberoskopii

• przerost migdałka gardłowego, zwanego trzecim migdałkiem
• podejrzenie obecności ciała obcego w gardle
• chrypka i zaburzenia emisji głosu
• niedrożność nosa
• polipy nosa
• pojawiające się częściej krwawienie z nosa
• zapalenie zatok przynosowych i nosa
• chrapanie i bezdech senny
• problemy z połykaniem
• podejrzenie zmian nowotworowych w obrębie nosogardła
• kontrola po leczeniu nowotworów górnych dróg oddechowych
• śledzenie skuteczność i działań ubocznych leków stosowanych donosowo

Przeciwskazania do przeprowadzenia fiberoskopii

Istnieje bardzo niewiele przeciwwskazań, które mogą wykluczyć przeprowadzenie badania tą metodą. Lekarze nie zalecają go, gdy występuje infekcja górnych dróg oddechowych, zwłaszcza kaszel, który może uniemożliwić przeprowadzenie badania.

Jak przebiega badanie?

Fiberoskopia trwa zaledwie kilka minut i nie wymaga od pacjenta wcześniejszego przygotowania, poza ograniczeniem przyjmowania wszelkich posiłków oraz płynów na trzy godziny przed badaniem. Wykonywana jest w pozycji siedzącej, z głową opartą o zagłówek fotela. Ponieważ badanie jest bezbolesne, nie ma potrzeby podawania znieczulenia. Wyjątkiem są dzieci i osoby wyjątkowo wrażliwe, którym aplikuje się preparat znieczulający w formie sprayu, działający miejscowo na obszar błony śluzowej nosa i gardła. Fiberoskop wprowadzany jest do nosa i jamy nosowo-gardłowej oraz innych części górnych dróg oddechowych, które mają być zbadane. Lekarz otorynolaryngolog obserwuje cały badany obszar na monitorze. Dzięki temu, iż urządzenie jest niezwykle elastyczne, potrafi dostosować się do badanej powierzchni, co pozwala na dotarcie również do tych najtrudniej dostępnych miejsc. Badanie nie jest nieprzyjemne nawet dla pacjentów, którzy zwyczajowo odczuwają lęk przed bólem oraz komplikacjami.

Ostre zapalenie ucha środkowego

Ostre zapalenie ucha środkowego rozpoznaje się po silnym, pulsującym bólu ucha, gorączce, niedosłuchu, zaczerwienieniu i uwypukleniu błony bębenkowej oraz obecności wysięku w jamie bębenkowej. Do rozpoznania wymagane jest jednoczesne stwierdzenie kilku kryteriów:

• Nagły początek choroby, charakteryzujący się bólem ucha, niepokojem, rozdrażnieniem oraz gorączką.
• Wysięk w jamie bębenkowej.
• Zaczerwienienie błony bębenkowej lub silny ból ucha, który wpływa na normalną aktywność lub sen.

Zwykle występują również objawy ogólne, takie jak podwyższona temperatura ciała, złe samopoczucie czy brak apetytu. Warto podkreślić, że ponad 50% przypadków ostrego zapalenia ucha środkowego przebiega bez wyraźnego bólu ucha.

Fiberoskopia i wideoendoskopia to dwie metody diagnostyczne, które wykorzystują endoskopy do badania wnętrza ciała. Fiberoskopia jest badaniem nowocześniejszym od endoskopii i bazuje na tej samej technologii, więc często nazwy te używane są zamiennie. Główna różnica między nimi polega na tym, że w fiberoskopii obraz jest przekazywany poprzez światłowody, a w wideoendoskopii poprzez kamerę. Fiberoskopia wykorzystuje endoskop, który jest wykonany z cienkich włókien szklanych, które przenoszą światło. Obraz jest tworzony przez układ soczewek i wyświetlany na ekranie. Fiberoskop jest bardziej elastyczny i pozwala na dotarcie do trudniej dostępnych miejsc. Fiberoskopia jest często wykorzystywana do badania nosa, gardła i krtani. W wideoendoskopii dzięki endoskopowi wyposażonemu w kamerę obraz jest przesyłany do monitora w czasie rzeczywistym, co pozwala lekarzowi na dokładne obejrzenie badanych struktur. Wideoendoskopia jest często wykorzystywana do badania górnych dróg oddechowych.

Obydwa typy badań wykonywane są w gabinecie laryngologicznym przez lekarza specjalistę. Pozwalają one lekarzowi na dokładne obejrzenie wnętrza nosa, gardła i krtani.

Jak przygotować się do badania?

W przypadku badań endoskopowych gardła, nosa i krtani nie ma konieczności specjalnego przygotowania. Pacjent powinien jednak pamiętać, aby przed badaniem nie jeść, ani nie pić przez co najmniej 2 godziny. Należy również unikać spożywania alkoholu i palenia papierosów na co najmniej 24 godziny przed badaniem. Warto również zabrać ze sobą wyniki wcześniej wykonanych badań.

Przebieg badania wideoendoskopowego

Badanie wideoendoskopowe jest bezbolesne i trwa zazwyczaj kilka minut. Lekarz wprowadza endoskop do nosa lub jamy ustnej. W przypadku nasofiberoskopii lekarz wprowadza endoskop przez nos do krtani. Podczas badania lekarz ocenia m. in. na stan błony śluzowej nosa, gardła i krtani, zwraca uwagę na obecność zmian chorobowych, takich jak polipy, guzy, stany zapalenie.

Czy badanie wideoendoskopowe boli?

Badanie wideoendoskopowe jest bezbolesne, ale może być nieprzyjemne. Pacjent może odczuwać uczucie ucisku lub drapania w nosie lub gardle.

Zalety badań wideoendoskopowych

Badania wideoendoskopowe mają wiele zalet, w tym:

1. Dokładność diagnostyki – endoskop pozwala lekarzowi na dokładne obejrzenie wnętrza nosa, gardła i krtani, co pozwala na wykrycie nawet niewielkich zmian chorobowych.
2. Możliwość pobrania materiału do badania histopatologicznego – w przypadku podejrzenia nowotworu lekarz może pobrać materiał do badania histopatologicznego.
3. Możliwość wykonania zabiegów – endoskop może być wykorzystywany do wykonywania drobnych zabiegów, takich jak usuwanie polipów lub zamykanie naczyń krwionośnych.

Badanie wideoendoskopowe u dzieci

Badanie wideoendoskopowe jest bezpieczną i skuteczną metodą diagnostyczną, która może być wykonywana również u dzieci. Badanie to pozwala lekarzowi na dokładne obejrzenie wnętrza nosa, gardła i krtani dziecka.

Przygotowanie dziecka do badania

Przed badaniem dziecko powinno być spokojne i zrelaksowane. W tym celu można:

1. Wytłumaczyć dziecku, na czym polega badanie i jak będzie przebiegało.
2. Zabrać dziecko na spacer lub do parku, aby rozładować jego energię.
3. Pozwolić dziecku na obejrzenie endoskopu i dotknięcie go.

Przebieg badania jest podobny jak u osób dorosłych. Dla zapewnienia komfortu, dziecko może usiąść na kolanach rodzica. Lekarz wprowadza endoskop przez nos lub jamę ustną. Badanie trwa zazwyczaj kilka minut. Dziecko może odczuwać uczucie ucisku lub drapania w nosie lub gardle. W przypadku wystąpienia bólu lekarz może podać dziecku znieczulenie miejscowe.

Oto kilka wskazówek, które mogą pomóc w przygotowaniu dziecka do badania wideoendoskopowego:

1. Powiedz dziecku, że badanie jest potrzebne, aby lekarz mógł mu pomóc.
2. Wyjaśnij dziecku, że badanie nie będzie bolało, ale może być nieprzyjemne.
3. Przyprowadź dziecko na badanie z osobą towarzyszącą, która będzie mogła go uspokoić i pomóc mu zachować spokój.

Koszt badania wideoendoskopowego

Koszt badania wideoendoskopowego zależy od rodzaju wykonywanego badania i placówki medycznej, w której jest wykonywane. Zazwyczaj koszt badania wideoendoskopowego waha się od ok. 200 do 400 złotych.

Badania wideoendoskopowe są nowoczesną i skuteczną metodą diagnostyczną wykorzystywaną w laryngologii, są bezbolesne i mają wiele zalet, w tym dokładność diagnostyki, możliwość pobrania materiału do badania histopatologicznego oraz możliwość wykonania drobnych zabiegów.

Infekcje górnych dróg oddechowych najczęściej obserwuje się w okresie pomiędzy jesienią a wiosną. Z reguły wywołują niespecyficzne i łagodne objawy, nazywane przeziębieniem, jednak zdarza się, że występuje ostrzejszy ich przebieg. Za wystąpienie infekcji odpowiada ok. 200 różnych wirusów, wśród nich wirus grypy, wirus RSV i SARS-CoV–2. Jak je odróżnić?

Wirus RSV, grypa i koronawirus. Jak je rozróżnić?

RSV (ang. Respiratory Syncytial Virus) to wirus RNA z rodziny Paramyxoviridae wywołujący sezonowo infekcje układu oddechowego na całym świecie. Grypa to ostra choroba zakaźna, wywoływana przez kilka rodzajów wirusów z rodziny Orthomyxoviridae. Grypę sezonową wywołują wirusy grypy typu A i B. Wirus SARS-CoV-2 (ang. severe acute respiratory syndrome coronavirus 2) wywołuje ostrą chorobę zakaźną układu oddechowego COVID-19.

Często infekcje wywoływane przez każdy z wyżej wymienionych wirusów przebiegają podobnie. Zwykle zaczynają się od górnych dróg oddechowych, obejmujących gardło, krtań, jamę nosową i zatoki przynosowe oraz ucho środkowe. Do typowych objawów należą ból gardła, katar, kaszel, ból ucha, bóle mięśniowe, gorączka i ból głowy. W infekcjach wirusowych, w przeciwieństwie do bakteryjnych, nie występuje ropna wydzielina z nosa, a ból gardła ma mniejsze nasilenie.

Przy braku odpowiedniego leczenia infekcja może rozszerzyć się na dolne drogi oddechowe, czyli tchawicę, oskrzeliki, oskrzela i płuca. Mogą pojawić się takie objawy jak nasilony mokry kaszel, odkrztuszanie wydzieliny, uczucie duszności i bóle w klatce piersiowej. W dalszej części materiału skupimy się na zakażeniach wywoływanych przez RSV.

Zakażenia RSV u niemowląt i dzieci

Wirus RSV jest jednym z najczęstszych wirusów powodujących infekcje układu oddechowego. Atakuje zarówno dzieci, jak i dorosłych, ale u niemowląt i małych dzieci przebiega zazwyczaj ciężej.

Jak dochodzi do zakażenia?

Wirus RSV przenosi się drogą kropelkową, czyli przez kontakt z wydzieliną z nosa i gardła osoby chorej. Do zakażenia może dojść w wyniku kontaktu z osobą zakażoną, która kaszle, kicha lub po prostu mówi. Wirus może również przenosić się przez dotyk, np. gdy dotkniemy powierzchni, na której znajdowała się wydzielina osoby chorej, a następnie dotkniemy nosa lub ust.

Jakie są objawy zakażenia?

Objawy zakażenia RSV u niemowląt i małych dzieci mogą być różne. Zazwyczaj są podobne do grypy. Najczęściej występują:

• katar
• kaszel
• duszność
• gorączka
• bóle brzucha
• wymioty
• biegunka

U niemowląt objawy mogą być bardziej nasilone i mogą pojawić się dodatkowe powikłania, takie jak:

• zapalenie oskrzelików lub oskrzeli
• zapalenie płuc
• zapalenie ucha środkowego
• zapalenie mózgu

Ważne jest, aby monitorować te symptomy, zwłaszcza u małych dzieci, ponieważ RSV może prowadzić do poważniejszych problemów.

Jak leczyć zakażenie?

W większości przypadków zakażenie RSV ustępuje samoistnie w ciągu kilku dni. Leczenie ma na celu złagodzenie objawów i zapobieganie powikłaniom.

W leczeniu zakażenia RSV stosuje się leki objawowe, takie jak:

• leki przeciwgorączkowe
• leki przeciwkaszlowe
• leki udrażniające nos

W przypadku dzieci, szczególnie niemowląt, ważne jest utrzymanie nawodnienia poprzez podawanie odpowiednich ilości płynów. W przypadku wystąpienia zapalenia oskrzeli lub zapalenia płuc konieczne może być zastosowanie antybiotyków.

Czy można wyleczyć zakażenie RSV?

W większości przypadków zakażenie RSV ustępuje samoistnie w ciągu kilku dni. Leczenie ma na celu złagodzenie objawów i zapobieganie powikłaniom.=

Czy istnieją domowe sposoby na leczenie zakażenia RSV?

Nie ma naukowych dowodów na skuteczność domowych sposobów na leczenie zakażenia RSV. Bezpieczne metody obejmują utrzymanie odpowiedniego nawilżenia w pomieszczeniu, korzystanie z soli fizjologicznej do nosa oraz regularne czyszczenie nosa u niemowląt za pomocą aspiratora. Dodatkowo imbir i różnego rodzaju herbaty mogą być pomocne. Imbir posiada właściwości przeciwzapalne i może łagodzić objawy przeziębienia. Zalecane są herbaty z dodatkiem miodu i cytryny, które wspomagają odporność. Natomiast stosowanie wody utlenionej do ucha w kontekście przeziębienia nie jest zalecane.

Jak zapobiegać zakażeniu RSV?

Najskuteczniejszym sposobem zapobiegania zakażeniu RSV jest szczepienie. Szczepionka RSV jest dostępna dla niemowląt w wieku od 6 tygodni do 6 miesięcy.

Oprócz szczepienia, aby zapobiegać zakażeniu RSV można stosować następujące środki:

• unikanie kontaktu z osobami chorymi
• regularne mycie rąk
• dezynfekcja powierzchni, z którymi ma kontakt dziecko

Czy szczepionka RSV jest skuteczna i bezpieczna?

Szczeponka RSV jest skuteczna w zapobieganiu ciężkiemu przebiegowi zakażenia. Z badań wynika, że szczepionka zmniejsza ryzyko hospitalizacji o około 50%. Najczęściej występujące objawy niepożądane to łagodne reakcje w miejscu podania szczepionki, takie jak zaczerwienienie, obrzęk czy ból.

Czy można zarazić się RSV od osoby zaszczepionej?

Osoba zaszczepiona może nadal przenosić wirusa RSV, ale ryzyko zakażenia jest znacznie mniejsze niż w przypadku osoby niezaszczepionej.

Czy RSV jest niebezpieczny?

Wirus RSV może być niebezpieczny, zwłaszcza dla niemowląt i dzieci do 2. roku życia. U tych dzieci zakażenie może przebiegać bardzo ciężko i prowadzić do poważnych powikłań, takich jak zapalenie płuc, zapalenie mózgu czy nawet śmierć.

Infekcja RSV może być poważnym problemem, zwłaszcza u najmłodszych. Monitorowanie objawów, utrzymanie nawodnienia i konsultacja z lekarzem są kluczowe. W przypadku pytań dotyczących zakażenia RSV, szczepień, czy naturalnych metod leczenia, zawsze warto skonsultować się z lekarzem, który udzieli profesjonalnej porady.

3 marca obchodzimy ustanowiony przez WHO Światowy Dzień Słuchu, którego istotą jest zwrócenie uwagi na znaczenie zdrowia słuchowego i podkreślenie ważności profilaktyki i edukacji dotyczącej ochrony słuchu.

Wychodząc naprzeciw potrzebom pacjentów, od 1 do 3 marca doświadczeni laryngolodzy z Centrum Słuchu i Mowy MEDINCUS będą odpowiadać na pytania zadawane pod postami na platformach społecznościowych, takich jak Facebook i Instagram w ramach akcji #zapytajlekarza.

Celem inicjatywy jest zapewnienie dostępu do ekspertów w dziedzinie otorynolaryngologii oraz umożliwienie pacjentom zadawania pytań i uzyskiwania rzetelnych odpowiedzi od profesjonalistów.

Jest to niezwykle istotne święto, które skupia uwagę społeczeństwa na znaczeniu zdrowia słuchowego oraz podkreśla ważność działań profilaktycznych i edukacyjnych związanych z ochroną słuchu.
W kontekście tego ważnego dnia, chcielibyśmy zwrócić uwagę na inicjatywę podejmowaną przez doświadczonych laryngologów z Centrum Słuchu i Mowy MEDINCUS. Od 1 do 3 marca nasi specjaliści będą pełnić dyżury w komentarzach pod postami na popularnych platformach społecznościowych, takich jak Facebook i Instagram, w ramach akcji o hashtagu #zapytajlekarza.

Celem tej inicjatywy jest zapewnienie łatwego dostępu do ekspertów w dziedzinie otorynolaryngologii oraz umożliwienie pacjentom zadawania pytań i otrzymywania rzetelnych odpowiedzi od profesjonalistów. To niezwykle ważne, aby pacjenci mieli możliwość uzyskania klarownych informacji dotyczących swojego zdrowia słuchowego, zwłaszcza w dobie wszechobecnego dostępu do informacji, które często mogą być niekompletne lub nieprawdziwe.

Dyżury lekarzy pod postami na platformach społecznościowych to doskonała okazja dla wszystkich zainteresowanych, aby uzyskać fachową opiekę i poradę w zakresie zdrowia słuchowego. Często pacjenci z obawą szukają informacji w internecie, co może prowadzić do niepotrzebnego niepokoju lub błędnych interpretacji. Dlatego też, inicjatywy takie jak ta są niezwykle cenne, ponieważ umożliwiają bezpośredni kontakt z ekspertami, którzy mogą udzielić rzetelnej i spersonalizowanej pomocy.

Warto również podkreślić, że profilaktyka w zakresie zdrowia słuchowego jest kluczowa. Zbyt często bagatelizujemy problemy ze słuchem, co może prowadzić do poważnych konsekwencji, włączając w to utratę słuchu. Dlatego edukacja społeczeństwa na temat znaczenia regularnych badań słuchu i świadomości czynników ryzyka jest niezwykle istotna.

Zachęcamy wszystkich do aktywnego uczestnictwa w tej inicjatywie. Niezależnie od tego, czy masz pytania dotyczące swojego zdrowia słuchowego, czy chcesz po prostu dowiedzieć się więcej na temat profilaktyki i ochrony słuchu, ekspert laryngolog będzie dostępny, aby udzielić Ci odpowiedzi.

Dzięki inicjatywom takim jak #zapytajlekarza, możemy skutecznie podnieść świadomość na temat zdrowia słuchowego i zapewnić łatwiejszy dostęp do profesjonalnej opieki medycznej. Nie wahaj się więc zadać pytania i skorzystać z tej okazji, aby zadbać o swoje zdrowie słuchowe. Zapraszamy do aktywnego udziału!

Zapraszamy do aktywnego uczestnictwa!

W wywiadzie z Katarzyną Prus, dziennikarką Wirtualnej Polski, Profesor Piotr H. Skarżyński z Centrum Słuchu i Mowy MEDINCUS, podkreślił różnorodność przyczyn utraty węchu. Wskazał na związki między utratą węchu a chorobami neurologicznymi, takimi jak cukrzyca typu 2, choroba Alzheimera, choroba Parkinsona oraz nowotwory mózgu. Te przypadki, choć rzadsze, zazwyczaj wiążą się z innymi objawami neurologicznymi.

Ekspert zauważył, że silne zatrucia, szczególnie po spożyciu surowych ryb i owoców morza, mogą prowadzić do uszkodzenia neuronów. W tych przypadkach rokowania są zazwyczaj niekorzystne, a zmiany okazują się często nieodwracalne.

Profesor zaznaczył także różnice w przypadku utraty węchu związanego z COVID-19 i innymi infekcjami dróg oddechowych – atakowane są komórki podporowe neuronów, a nie same neurony. Skutkuje to większą zdolnością do regeneracji, co zwiększa szanse na odzyskanie węchu. Jednakże, rokowania zawsze zależą od konkretnej przyczyny oraz indywidualnego stanu pacjenta. Profesor Piotr H. Skarżyński podkreślił, że wieloletnie palenie papierosów oraz uzależnienie od środków psychoaktywnych, zwłaszcza kokainy, mogą prowadzić do poważnych i nawet nieodwracalnych uszkodzeń dróg węchowych, co może skutkować anosmią.

Pełna treść wypowiedzi TUTAJ.

Najnowsze wydanie Biuletynu Report Card poświęcone jest diagnozowaniu utraty słuchu. Autorami opracowania są prof. Milaine Dominici Sanfins, prof. Piotr H. Skarżyński oraz dr James W Hall III. Zapraszamy do zapoznania się z treścią biuletynu.

Badanie videonystagmograficzne (VNG; videonystagmografia) to diagnostyczne narzędzie medyczne, które analizuje ruchy gałek ocznych w odpowiedzi na różne bodźce. Pomaga lekarzom ocenić funkcjonowanie układu równowagi oraz wykryć potencjalne problemy z błędnikiem.

Błędnik, znany również jako narząd przedsionkowy, to niewielka struktura ucha wewnętrznego, która pełni kluczową rolę w utrzymaniu równowagi, orientacji w przestrzeni i koordynacji ruchów naszego ciała, również istotna dla procesu słyszenia. Błędnik odpowiada za wykrywanie przyspieszenia, ruchu oraz zmiany pozycji ciała (rejestruje zmiany w położeniu i prędkości naszej głowy), a także koordynację wzrokowo-ruchową (skupienie wzroku na określonym punkcie, gdy poruszamy głową lub ciałem).

„Błędnik stanowi część ucha wewnętrznego. Wyróżniamy błędnik kostny oraz znajdujący się w jego wnętrzu błędnik błoniasty, rodzaj zawiłego kształtu woreczka wypełnionego płynem (śródchłonką). Błędnik zawiera struktury odpowiedzialne za utrzymanie równowagi (przedsionek i kanały półkoliste) oraz za prawidłowy odbiór bodźców słuchowych (ślimak). Każdy ruch głowy powoduje przesunięcie śródchłonki, które jest rejestrowane przez komórki zmysłowe, a następnie przekazywane do ośrodkowego układu nerwowego, umożliwiając nam interpretację informacji o naszej pozycji i ruchu. Jak sprawdzić czy nasz błędnik działa prawidłowo? Warto wykonać m. in. badanie błędnika VNG.” – mówi specjalista Ewa Orkan Łęcka z CSIM Medincus.

Błędnik, znany również jako narząd przedsionkowy, to niewielka struktura ucha wewnętrznego, która pełni kluczową rolę w utrzymaniu równowagi, orientacji w przestrzeni i koordynacji ruchów naszego ciała, również istotna dla procesu słyszenia. Błędnik odpowiada za wykrywanie przyspieszenia, ruchu oraz zmiany pozycji ciała (rejestruje zmiany w położeniu i prędkości naszej głowy), a także koordynację wzrokowo-ruchową (skupienie wzroku na określonym punkcie, gdy poruszamy głową lub ciałem).

Przyjrzymy się bliżej temu fascynującemu narządowi i jego działaniu.

Zapalenie ucha to częsty problem zdrowotny, który dotyka zarówno dzieci, jak i dorosłych. Choroba ta może wystąpić w obrębie ucha środkowego, zewnętrznego lub wewnętrznego. Najczęstszym rodzajem zapalenia ucha jest zapalenie ucha środkowego, którego powodem są infekcje bakteryjne lub wirusowe. Objawy obejmują ból, uczucie zatkanego ucha, utratę słuchu, gorączkę i czasem wyciek płynu z ucha. Dzieci częściej zapadają na zapalenie ucha, co wynika z bardziej poziomej budowy ich układu słuchowego.

„Najwięcej infekcji związanych z uchem środkowym pojawia się w sezonie jesienno-zimowym, aż do wiosny. W tym okresie dzieci mają większy kontakt z rówieśnikami w zamkniętych pomieszczeniach. Z kolei u osób dorosłych to szczyt zachorowań na różne infekcje górnych dróg oddechowych, które dopiero mogą wejść w stan przewlekły” – tłumaczył prof. Piotr H. Skarżyński czytelnikom portalu abczdrowie.pl.

Z pełną treścią wywiadu można zapoznać się w artykule.